a gentle reminder

kalkiyorum ve evin icinde biraz dolaniyorum. soguk taslarda dikiliyorum bir sure. uyanmaliyim. bi sigara buluyorum ve ocaktan yakmayi akil edebilecek kadar saskinligimi atlatabildigimi farkediyorum. uyku. tek istedigim sey uyku. esyalarimi ust uste diziyorum ve bavuluma tikiyorum. annemin yanina uzaniyorum tekrar. alarmi kuruyorum. on dakika kadar daha uyuyabilirim. ama dondugum anlar izin vermiyor. sirtimi opuyor, sag omuzumdan omuriligime uzanayaziyor dudaklari, irkiliyorum. 'yuzune dokunmak istiyorum'. annem o an uyaniveriyor ve 'bavulunu hazirladin mi kizim' diye soruyor bana. 'hazirladim anne'. peki ben ne zaman hazir olacagim. ezan basliyor. ezan mazeret oluyor sabahin serinligi ve hava aydinlanmadan yola cikmanin tedirginligi ile ustume coken bu agirliga. yillar oncesi gordugum bir ruyayi hatirliyorum. ruya o kadar karanlik ki bir seyleri gorebiliyor olduguma sasiyorum. sesler cok canli. bir guruh toplanmis gulusuyor. kimse susmayacak sanki. kimse ne sussa, ne gulumsemese de bir sey olmayacak sanki. oradaki her insan, herkesi 'kendiymis' gibi hissediyor cunku. orada sadece bir 'ben' var ve kim oldugunu kimse dusunmuyor. sadece orada olmasi onemli olan. sadece orada oldugu hissedilen. bir insan gibi ama oldukca da kalabalik. varlik baska bir yerde degil. gozlerimi kapattigim an duracagim yer yine orasi. mutluluk baska benlere ulasmakla mi mumkun sadece. ama bazi insanlar kendilerini sadece ruyalarinda hatirliyorlar. uyaniyorlar ve iyi ve akilli gorunmek icin yapma gulumsemelerine ve sozlere geri donuyorlar. ne kadar yazik. amma da sehirli. ne istiyorlar hayattan. ne elde edeceklerini umuyorlar. oylesini ya da boylesini. ama hic kendisini degil. uykuda kacabileceklerini umuyorlar. ruyalarda bile unutacaklar ya kendilerini. mustehak olacak. o iste, geberttigi cocuklarini hayati boyunca aramaya mahkum olan kadin gibi arayacaklar bir bir katlettikleri benliklerini. ve yardim etmek icin birkac joker disinda kimse olmayacak yanlarinda. o jokerleri de harcayarak ulasacaklar dipsiz yalnizliklarina.

ben bir bahcede, ellerimi gobegimde birlestirmis, yine bulutlari izliyor olacagim. deniz bocekleri saclarima uzaniyor olacak. gokyuzunu izlemeyi ne cok sevdigimi biliyor olacagim. gunesi bile golge olmakla suclayacagim uzandigim diyarlara.

anahtarlari masaya birakip evden cikiyorum. sanki son kez yapiyormusum gibi. sanki daha once hic son kez yaptigimi sandigim zamanlari hatirlamazmisim gibi.

ruyamda ucurum gordum. baktim baktim asagi, cok korktum, atladim hemen. ucuyodum filan. ucmak miydi, dusmek miydi bilmiyorum, uyanmisim. asagi dogru neden ucar ki bi insan. zaten dusceksin. neyse. hala ucuyor olabilirim oralarda. belki dusmusumdur. ruya dediginde uculur. birbirimizin ruyasina yatabiliriz. bu geceki ruyani ben gorebilirim -ben cok guzel ruya gorurum-. bu gece gordugum ruyanin senin ruyan olduguna inandirabilirim kendimi. hipnogojik bir anda bulusabiliriz. iste o, tam uykuya dusmeden onceki sacma anda. ruyadan bile sacma olabilir. bir ayak parmagi olarak gorebilirim misal seni. belki gormusumdur. ruyamizdaki herkes kendimizmisiz diyolar ya. nerden biliyolar. belki benim ruyamdaki herkes sensin. ama biri daha cok sensin. o birini ayirt edemiyorum ki ben. ruyamda gordugum ayak parmagi sen misin, yoksa sen oldugunu sanan bir ayak parmagi mi goruyorum? -evet evet, kelebek.-

bilmiyorum. insan bir seyden uzaklasirken bir seye yaklasiyor olmali. ben sadece kara delikler goruyorum. oyle bir yol iste. bir tunel. basladigi ve bittigi yer ayni, tek boyutlu yani, ama, eni var saniyorum -aslinda sirf bu yuzden yuruyorum-. oyle ki, gectigim tunelin en sonunda, yurumeye devam eden ben'in sirtini goruyorum. ama, nasil mumkun olur, ben ne zaman gectim oralardan, gectim mi, geciyor muyum, noluyor, ne oluyor ne. bir seylerin oldugu dusuncesine bu kadar alistirmamaliydim belki de kendimi. sicarsin oyle tunellerde. karanlik zaten. cok korkarim. ben zaten her seyden cok korkarim.

korkarim yani.